Diagnostyka obrazowa

Zaleca się wykonywanie:

• USG brzucha raz na 3-5 lat, przy czym po 50 roku życia raz w roku
• USG piersi raz w roku (w przypadku potwierdzonego ryzyka rodzinnego występowania raka piersi raz na pół roku lub na zmianę z MRI), a samobadanie przez Pacjentkę raz w miesiącu 
• USG przezpochwowe (TV-US) raz na 2 lata
• USG jąder raz na 3 lata, a samobadanie przez Pacjenta raz w miesiącu
• USG niemowlęcego stawu biodrowego – pierwsze badanie do 5-6 tygodnia życia dziecka oraz drugie, kontrolne w 5-6 miesiącu życia.

Podstawowe narzędzie diagnostyczne u pacjentów z chorobami naczyń. Pozwala wykryć choroby takie jak: zakrzepica żylna, żylaki, czy miażdżyca i zwężenie tętnic. W zdecydowanej większości pozwala na określenia stopnia zaawansowania chorób żył i tętnic oraz kwalifikację chorego do właściwego postępowania terapeutycznego, jak również do monitorowania postępów po zastosowanym leczeniu. 

Celem badania dopplerowskiego mogą być: ocena drożności naczyń, kwalifikacje do zabiegu angioplastyki naczyń (przed poszerzaniem balonowym lub implantacją stentu do zwężonych naczyń tętniczych), kwalifikacje przed zabiegiem chirurgicznym usunięcia żylaków bądź zabiegiem zaklejenia żylaków kończyn dolnych. USG dopplerowskie naczyń szyjnych wykonuje się często w przypadku zawrotów głowy lub bólów głowy w celu określenia drożności naczyń, doprowadzających krew do mózgu.

USG-Doppler nie wymaga żadnego przygotowania, a jego wykonanie jest bezbolesne. Badanie żył przeprowadzane jest zazwyczaj w pozycji stojącej, zaś tętnic w pozycji leżącej. Po USG-Doppler pacjent może bez problemów powrócić do swoich codziennych aktywności. 

Badanie USG oraz inna badania obrazowe (tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny) mogą uwidocznić zmianę, która budzi podejrzenie nowotworu. Prawidłowe leczenie chorób nowotworowych wymaga jednak potwierdzenia takiego podejrzenia, określenia typu zmiany czy wrażliwości na leki. Konieczne jest zatem pobranie fragmentu zmiany do badania mikroskopowego, czyli wykonanie biopsji. 

W przypadku zmian położonych powierzchownie, np. w skórze czy tkance podskórnej, dobrym rozwiązaniem jest biopsja chirurgiczna, podczas której chirurg wycina fragment zmiany i przekazuje go do oceny histopatologicznej. W przypadku zmian leżących w głębi ciała biopsja chirurgiczna wiązałaby się z dużą operacją, dlatego lepszym rozwiązaniem jest przezskórna biopsja igłowa. Taką biopsję można wykonać cienką igłą, przez którą aspiruje się pojedyncze komórki do badania cytologicznego, albo grubą igłą, która umożliwia pobranie niewielkich fragmentów tkankowych do pełnego badania histopatologicznego. Materiał z biopsji gruboigłowej (tzw. oligobiopsji) pozwala zatem na dokładniejszą diagnostykę mikroskopową, obejmującą – jeżeli to konieczne – dodatkowe barwienia, a nawet badanie genetyczne. Jest standardem w przypadku podejrzenia większości nowotworów złośliwych, m.in. raka piersi czy przerzutów w wątrobie).

Technika badania. Podczas biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej (BAC) badany narząd nakłuwany jest przez skórę cienką igłą, przez którą pobierane są komórki do badania cytologicznego. Minimalne dolegliwości mogą być związane jedynie z nakłuciem skóry. Wskazania do BAC obejmują m.in. torbiele piersi, guzki tarczycy czy podejrzenie zmian przerzutowych w węzłach chłonnych.

Podczas biopsji gruboigłowej (BGI) narząd nakłuwany jest grubszą igłą celem pobrania fragmentu tkanki. Przed wprowadzeniem igły biopsyjnej podawany jest lek znieczulający miejsce nakłucia. BGI wykonuje się m.in. w przypadku litych zmian w piersiach, zmian ogniskowych w wątrobie czy innych guzów o nieznanym charakterze.