W przypadku piersi z wyraźnie zaznaczoną ptozą nie istnieje możliwość skorygowania defektu jedynie poprzez wprowadzenie implantów. Takie postępowanie prowadzi do nieestetycznych rezultatów, określanych po angielsku mianem „waterfall effect”. W takiej sytuacji konieczne jest zastosowanie znacznie bardziej skomplikowanych technik operacyjnych, pozwalających na podniesienie piersi (mastopeksja), a dopiero w następnej kolejności ich powiększenie (augmentacja). Zabiegi można wykonywać etapami (zaczynając od mastopeksji), albo obie procedury wykonać w czasie jednego zabiegu. Taka operacja jest dłuższa, trudniejsza, a ryzyko powikłań większe.
W przypadku mastopeksji konieczne jest przearanżowanie utkania piersi, przemieszczenie kompleksu brodawka-otoczka ku górze i redukcja rozciągniętej skóry. Dlatego operacja taka wiąże się z większymi bliznami niż prosta augmentacja. Najczęściej stosowana jest technika „inverted T”, w której blizna zlokalizowana jest wokół otoczki, pionowo od otoczki do fałdu podpiersiowego oraz w samym fałdzie podpiersiowym. Wbrew pozorom blizny te najczęściej dobrze się goją, a ich rozmieszczenie poza dekoltem i możliwość ukrycia w skąpej nawet bieliźnie sprawia, że efekt estetyczny operacji jest przez pacjentki wysoko oceniany.
